POLSKA  STYGMATYCZKA  KATARZYNA  SZYMON

 

EMILIA

            Chodziłam do Katarzynki kiedy mieszkała w Pszczynie u państwa Krzysztolików. Oni nie wierzyli temu wszystkiemu co tam się działo. Było nas dużo, ale imion nie pamiętam. Katarzynka przed Bożym Narodzeniem była w wiel­kim poście. Całe tygodnie nie jadła i nie piła. Chodziła tylko do świątyni i   karmiła się Ciałem Bożym czyli Komunią Świętą. W ostatnim tygodniu postu była słaba i musiała zostać w domu. Siedziała w łóżku. Było południe,  odmawialiśmy Różaniec św. Ona patrzyła w górę, oblicze jej rozjaśniało i duża Hostia biała schodziła do jej ust. Uklękliśmy i z przerażeniem patrzyliśmy na Nią. Hostia była takiej wielkości jak do błogosławieństwa. Potem nabrała siły i mówiła jaki Pan Jezus jest dobry, posilił ją cudownie, zmówili­śmy dziękczynienie.

                                                       Emilia ( nazwisko i adres znane redakcji )

ANASTAZJA 

Po śmierci Katarzyny Kulpa prawie codzien­nie bywałyśmy u siebie, były wyraźne znaki rozmów ze zmarłymi osobami i świętymi. Kasia bywała, gdy była zdrowa na Mszach św. i dużo klęczała. Przychodziło wiele osób - często od wczesnego rana aż późno wieczorem na rozmowę z Kasią nie dając jej wytchnienia. Przychodzili także pracowni­cy UB i ona była tam wzywana. Gospodyni pani Krzysztolik nie bywała u Kasi. Podziwiałam ją, że nigdy nie okazywała niecierpliwości ani niezado­wolenia z powodu bardzo licznych odwiedzin Kasi. Byłam osobiście i w grupie ludzi świadkiem przyjmowania przez Kasię Komunii świętej z nie­wiadomych rąk. Razem z panią Wronową i jej siostrą oraz z Heleną Kępą z Łąki w czasie podwieczorku u Kasi - Kasia przyjęła św. Hostię siedząc w łóżku. Była to Niedziela Palmowa. Takie zdarzenie widziałam już wcześniej, gdy któregoś dnia w czasie postów Kasi - ścieliłam jej łóżko. Ona przyklęk­nęła na stołeczku i Hostię św. zobaczyłam na języku Kasi. Mogę to przysiądz osobiście. Do Kasi przyjeżdżała siostra zakonna, która z czyjegoś po­lecenia nagrywała na taśmę jej spotkania z życiem pozagrobowym. Była to siostra Honorata z Krakowa. Po śmierci Katarzyny Kulpy, Katarzyną Szy­mon opiekowała się Dorota Dzierżoń z Katowic, ponieważ Katarzyna Szy­mon ze względu na swe rany niewiele mogła robić. Dorota pomagała też wyprowadzić się Katarzynie Szymon do państwa Krzysztolików do Mysło­wic. W swojej kolekcji posiadała również zdjęcia z widocznymi na rękach ranami (jeszcze małymi) oraz pamiątkowy różaniec św.

       Anastazja   ( nazwisko i adres znane redakcji)

WILHELM 

Codziennie chodziłem do kościoła. Poszedłem także w ten dzień kiedy Katarzyna zaczęła chodzić. Było to krótko przed Świętami Wielkanocnymi, kiedy wróciłem z kościoła przygotowywałem Katarzynie śniadanie i poszłem jej zanieść. Kiedy wszedłem do pokoju pa­trzę na łóżko, a Katarzyna leży nieprzytomna cała zalana krwią. Krew le­ciała z oczu i z głowy. Miała jak Pan Jezus cierniową koronę i nie dawała znaku życia. Przestraszyłem się. Co mam robić? Czegoś takiego jeszcze nie widziałem jak jestem stary. Co mam robić? Czy dzwonić na pogotowie, czy gdzie? Pomyślałem jednak sobie. Najpierw sobie śniadanie przygotuję i będę wiedział co dalej będzie. Po śniadaniu wszedłem do pokoju Katarzyny zoba­czyć co tam się dzieje. Zastałem Katarzynę przy swoich siłach. Zapytałem ją, co się stało, że jesteście tak pokrwawieni? Mam takie cierpienie. Było to pierwsze wydarzenie po przebytej chorobie i akurat był to piątek. Później powtarzało się to w każdą środę i w każdy piątek. Za zezwoleniem Katarzy­ny udałem się na przełomie kwietnia i maja do sanatorium. Oczywiście Ka­tarzyna była wtedy już zdrowa. Zastępowała mnie przy niej pani Marta Godziek i Aniela Sanecznik. Wróciłem z leczenia 15 maja 1980 roku. Opie­kujące się panie przekazały mi informacje, że w tym czasie z Katarzyną było źle. Strasznie krwawiła. Krew leciała także z boku, widzieli to wszyscy, którzy w tym czasie przychodzili Katarzynę odwiedzać. Po moim powrocie Katarzyna znów była zdrowa i dobrze się czuła. Miała codzienne odwiedzi­ny. Pewnego dnia było bardzo dużo ludzi. Stali nawet w przedpokoju. Po odmówieniu modlitw zaczęto śpiewać i nagle ktoś zawołał aby być cicho. Zobaczyliśmy jak Katarzyna jest zapatrzona w sufit. Ci co stali bliżej niej przekazywali pozostałym, że Katarzynie ktoś z Nieba przyniósł Komunię Świętą. Widzieli jak miała Hostię na języku. Po spożyciu Jej zapytano ją kto przyniósł tę Komunie Świętą. Ojciec Pio - odpowiedziała. Od tego dnia by­liśmy codziennie świadkami komunikowania Katarzyny przez Świętych z Nieba. Odbywało się to przeważnie wieczorem, ale zdarzały się dni kiedy i rano przyjmowała z Nieba Komunie świętą. Zdarzenia te mogą potwierdzić wszyscy wierni, którzy w tym czasie odwiedzali Katarzynkę.

Pewnego razu w odwiedziny do niej przyjechał ksiądz z Czechosłowacji. Przebywał od popołudnia do samego wieczora wśród innych pielgrzymów. Po odmówieniu modlitwy Katarzyna weszła w ekstazę. Po niej ktoś z obec­nych powiedział do tego księdza, że Katarzyna otrzymała Komunie świętą i ma ją na języku. Ksiądz wziął aparat fotograficzny i zrobił zdjęcie tego zda­rzenia. Jest to niezbity dowód i dokument na to, co twierdzę. Ksiądz ten był bardzo przejęty tym zdarzeniem. Czegoś takiego jeszcze w swoim życiu nie widział. Przy powtórnej jego wizycie u Katarzyny stał się świadkiem tego samego zdarzenia. Powiedział wtedy, że po powrocie do Czech pojedzie do Kardynała i opowie mu co widział oraz potwierdzi swoje słowa zdjęciami, które tu zrobił. Będzie prosił tego Kardynała, aby przekazał to wszystko Ojcu Świętemu, gdyż miał w tych dniach udać się do Watykanu. Czy jednak tak się stało trudno mi powiedzieć, bo od tego czasu tego księdza u nas już nie było. Nie mógł przyjechać ze względu na wprowadzenie stanu wojenne­go. Przed stanem wojennym Katarzyna pojechała na parę dni do Kostuch-nej. Przyjechała na swoje i moje urodziny. W tym dniu przyszło tyle ludzi, że wszyscy się nie zmieścili i myśleliśmy, że dom ten zdeptają. Te tłumy waliły codziennie. Nawet Katarzyna prosiła mnie, aby ich nie wpuszczać, a ja pro­siłem ją, żeby choć błogosławieństwa tym ludziom udzielić. Zgodziła się na to. Zmieniała się grupa za grupą i biedni byli ci, którzy tak długo na dworze musieli pokutować. Gdy zbliżały się kolejne Święta Bożego Narodzenia Katarzyna zaprosiła na Wieczór Wigilijny Anielę Sanecznik z rodziną. Usie­dliśmy do stołu, a Katarzyna wpatrzona jest w sufit i zobaczyliśmy Komunie świętą na jej języku. Po spożyciu Hostii zapytaliśmy ją, kto tą Komunię świętą przyniósł? Sam Jezus Malusieńki - odpowiedziała. Tak jak i poprzed­nio opisywałem, tak i teraz zdarzenie się to stale powtarzało. Ci, którzy w tym czasie przebywali w towarzystwie Katarzyny widzieli to na własne oczy. Przyszedł Post. Znowu zaczęły się cierpienia Katarzyny. Przestała jeść. Dlaczego to robisz? Zapytałem. Cierpię za cały świat, za kapłanów, za złe matki, te co dzieci nienarodzone zabijają. W Wielkim Tygodniu, a szczegól­nie od Wielkiego Czwartku prosiła mnie, żebym nikogo nie wpuszczał, a tu rano w Wielki Piątek dzwonek do drzwi. Patrzę, a tu Ksiądz Kotowski Se­kretarz Prymasa Wyszyńskiego przyjechał. Mówię mu, że nie mogę wpu­ścić bo Katarzyna teraz przeżywa wielkie cierpienie. Cała jest skrwawiona. Krew leci z oczu, z głowy. Był jednak nieustępliwy. Ja tylko na pięć minut, idź powiedz Katarzynie, że przyjechałem. Poszedłem, przekazałem jak pro­sił i Katarzyna zgodziła się na te indywidualne odwiedziny tak wysokiej oso­by duchownej. Gdy jednak przekroczył próg pokoju Katarzyny i zobaczył ją jak wygląda upadł na kolana i ucałował rany i głowę Katarzyny. Co się stało? zapytał. Tak cierpię - odparła. Co mieli sobie do powiedzenia ponadto, to nie wiem, bo zaraz wyszedłem z pokoju.